“Ik mag zijn wie ik ben, en jij blijft bij me.”

Als jij bent opgegroeid met ouders/verzorgers die meestal emotioneel beschikbaar waren, warm, responsief, voorspelbaar , liefdevol,v dan kende jouw lijf iets essentieels. Namelijk rust, veiligheid en vertrouwen.
Je wist dat je emoties er mochten zijn en je leerde dat verbinding veilig was. Je kon je hechten én autonoom worden, zonder angst om verlaten te worden.

Als volwassene durf je waarschijnlijk verbindingen aan te gaan met de ander én ruimte in te nemen. Je staat stevig met beide voeten op de aarde en met een open hart. Natuurlijk zijn er triggers, maar jouw basisvertrouwen helpt je te herstellen.
Je innerlijk kind voelt zich gedragen en er is een innerlijke ouder aanwezig die zegt: “Ik ben hier. Wat je ook voelt, ik blijf.”

“Ik moet het zelf doen.”

In een koud huis waren je ouders fysiek misschien wel aanwezig, maar emotioneel vaak afwezig.
Ze konden jouw emoties niet dragen, misschien omdat ze hun eigen pijn nooit hebben mogen voelen of omdat zij dat ook niet geleerd en ervaren hebben door hun opvoeding.
Je leerde dat het veiliger was om je gevoelens in te slikken. Om stil te zijn.
Je paste je aan, werd ‘de rustige’, ‘de sterke’, ‘de zelfstandige’ of misschien wel de ‘opstandige’.

Als volwassene kun je moeite hebben met intimiteit. Je hebt geleerd om onafhankelijk te zijn, maar diep vanbinnen hunker je naar verbinding, warmte liefde en je gedragen voelen. Je hoofd neemt het snel over van je hart waardoor je veel uit je hoofd leeft en dus alles rationaliseert (een drukke mind). Je weert mensen af of houdt ze op gepaste afstand om maar niet gekwetst te worden.
Je innerlijk kind voelt zich vaak alleen. Het heeft jou als volwassene nodig om weer te leren voelen, de verbinding met je hart weer aan te gaan: je hoeft het niet alleen te doen. Jij mág ontvangen. Jij mag leunen.

Oefening: Leg je hand op je hart en zeg zachtjes tegen jezelf: “Ik ben er nu wél. Je hoeft niet meer zo hard te zijn.”

“Wanneer valt het weer weg?”

In dit huis was het soms warm, soms ijskoud. Ouders die de ene dag liefdevol en dichtbij waren, maar de andere dag overstuur, afwezig en/of onvoorspelbaar waren.
Je werd hyperalert: continu scannen op signalen van je ouders/opvoeders. Wat is vandaag hun stemming? Is het veilig of is het onveilig, mag ik er zijn zoals ik ben?

Als volwassene herken je misschien verlatingsangst of bindingsangst. Je kunt intens verlangen naar nabijheid, maar zodra het te dichtbij komt slaat je systeem op tilt, gaan alle alarmbellen af. Je zoekt geruststelling, verlangt naar geruststelling, maar vertrouwt het niet.
Je innerlijk kind leeft met een knoop in de maag en het wacht op het moment dat de warmte weer verdwijnt. Jij mag leren dat stabiliteit niet saai is, maar veilig, warm, rustig en verbindend.

Oefening: Visualiseer dagelijks een kachel in je hart die zachtjes brandt, constant. Herinner jezelf: “Ik ben nu mijn eigen constante vuur.”

“Jij was mijn veilige plek én mijn gevaar.”

Misschien zijn jouw ouders degene geweest die je nodig had voor veiligheid, maar ook degenen voor wie je bang was zowel emotioneel als fysiek.
Ze waren de bron van liefde én van pijn en dat geeft diepe verwarring in je systeem (zenuwstelsel).
Je wist niet of je naar binnen kon, of beter kon vluchten en wegrennen.

Als volwassene kun je worstelen met intense innerlijke tegenstrijdigheden. Je verlangt naar liefde, maar zodra die liefde dichtbij komt, voel je angst of paniek. Je kunt explosief reageren of zelfs dissociëren. Je lijf is vaak gespannen of verdoofd en je gevoelens zijn verwarrend.
Je innerlijk kind voelt zich verscheurd.
Wat het nodig heeft, is een zachte en warme bedding waar het niets hoeft te begrijpen en mag leren voelen. Waar het er gewoon mag zijn met alles wat er is. Een plek waar jij, als volwassen deel, zegt: “Ik weet dat het verwarrend was. Maar ik ben er nu. Jij bent veilig bij mij.”

Oefening: Ga liggen met je handen op je buik en hart. Adem langzaam in. Stel je voor dat je in een huis ligt waarvan de vloer stevig is. Herhaal: “Ik ben hier. De grond draagt mij.”

Hechting is niet iets wat je “hebt” of “niet hebt”.

Het is een blauwdruk.
Een startpunt. Geen eindbestemming.
En het goede nieuws? Wat ooit gebouwd is in jouw zenuwstelsel (facia), kan ook worden herschreven.
Lagen van liefde kunnen opnieuw worden gelegd en gevoeld. Je kunt een innerlijk huis bouwen dat stevig is, warm, voorspelbaar en helemaal eigen is.

Jouw innerlijk kind leeft nog in jou.
Het laat zich zien in hoe je relaties aangaat. Hoe je reageert als je je afgewezen voelt.
In je patronen van pleasegedrag, controle, emotionele terugtrekking. In bindings- of verlatingsangst.

Maar je bent niet meer het kind dat afhankelijk is van zijn ouders/verzorgers.
Je bent nu een volwassene.
Een volwassene die mag leren hoe ze haar eigen innerlijke ouder wordt.
Die zacht kan zijn voor haarzelf.
Die kan zeggen: “Ik zie je, ik hoor je, ik blijf bij je – ook als het stormt.”

Hechting is geen etiket. Het is een uitnodiging tot bewustwording.
Een liefdevolle uitnodiging om thuis te komen.
In jezelf, in je lichaam en in het nu.

En misschien is dat wel de grootste heling van allemaal:
dat jij vandaag, als volwassen vrouw, kiest om te blijven bij jezelf.
Wat er ook voelbaar is.

Liefs,
 Marieke

Voel jij dat het tijd is om de oude patronen los te laten en je innerlijke kind een veilige plek te geven? Ik begeleid vrouwen die klaar zijn om niet langer te overleven, maar te leven, in verbinding met hun lichaam, hun hart en hun waarheid. Van Prikkels & Pleasen naar Power & Plezier.